Het was een emotioneel afscheid, het afscheid van Colombia :) Het is echt zo'n ontzettend fijn land om te zijn dat, ondanks het feit dat we een zeer vette zeiltocht voor de boeg hadden, het pijn deed colombia te verlaten. Al het heerlijke verse fruit en de zalige fruitshakes, mooie plekken, de muziek, de uitbundige en lieve mensen! De afgelopen weken weer heel veel mooie dingen meegemaakt. Vanuit Taganga zijn we twee dagen naar het Tayrona nationale park geweest. Na een wandeling door de jungle hoorden we het geluid van de oceaan steeds sterker worden en kwamen we uiteindelijk aan bij een aantal geweldige stranden. Ingecheckt in een hangmat en de rest van de tijd op het strand doorgebracht met heerlijke avocado en andere hapjes 'en de rum kon in dit caribische paradijs natuurlijk ook niet ontbreken.
Na Tayrona park stond ons een behoorlijke lading into the wild te wachten: vijf dagen wandelen door de jungle met als doel de Ciudad Perdida (verloren stad). Deze tocht komt echt zeker in de top vijf van mooie reiservaringen die ik tot nu toe heb meegemaakt. We hebben onwijs afgezien en ik heb echt nog nooit zo enorm moeten zweten, maar het was het allemaal waard. Met een voornamelijk zeer leuke groep mensen, helaas ook wat minder geslaagde types uit de USA die vonden dat zij alles konden bepalen (we've deciced that...), zijn we onze tocht begonnen. Onze gids Omar was een enorme clown die maar wat plezier had als wij weer eens bang waren voor een giftige spin of slang en met liefde allerlei rituelen naspeelde bij de ruines van de Ciudad Perdida. In drie dagen zijn we naar de stad gelopen, onderweg sliepen we afwisselend in hangmatten en bedden en werd er 's avonds prima voor ons gekookt. Douches waren er natuurlijk niet echt, maar haren wassen en je benen scheren in de rivier was echt een luxe. De derde dag was behoorlijk zwaar, vooral omdat we om de stad te bereiken nog 2000 stijle traptreden op moesten. Boven wachtten ons spectaculair uitzicht over de jungle, overblijfselemn van de stad en militairen. Militairen die zich daar kapot vervelen en maar al te graag met de toeristen op de foto gaan en hun kleding (pet, t-shirt) voor belachlijke prijzen proberen te verkopen.
Het was raar om na vijf dagen in de jungle weer in de bewoonde wereld te zijn, maar ook heel fijn, wanttttttttt: het was valentijnsdag, en dus ging ons Green Team (de 7 mensen met wie we toen reisden) romantisch uit eten en was ik daarna zeer verbaasd dat we na die 5 dagen wandelen nog energie hadden voor danspasjes en aguardiente!
Tsja en alsof we het nog niet leuk genoeg hebben hier, kwam toen ook het moment om naar Panama te zeilen. Terug in Cartagena was het nogal wat gedoe om dit allemaal oke te regelen. Uiteindelijk een boot gevonden die ons op tijd (Daphne had een vlucht vanuit Panama city) zou afleveren. Maar ja, het blijft Colombia en het blijft een onstuimige oceaan...dus vertrokken we later. Wij in de stress, want ja Daphne's vlucht... Gelukkig bleek onze kapitein een fantasische vent (met de meest aanstekelijke lach en goede humor)en zou hij voor Daf een speedboat vanaf de eilanden regelen. 19 februari kon ons zeilavontuur dus echt beginnen. Al snel bleek dat we niet rustig dobberend de zee over zouden gaan. Twee dagen vrij heftige golven en wind. Overdag was het prima, maar eenmaal in bed hebben we een aantal keer gedacht dat we om zouden slaan. Kapitein Israel had alles echter helemaal onder controle. Hij leerde ons sturen (zo zaten Daf en ik in het donker, midden op zee aan het roer terwijl de kapitein een dutje deed) en liet hij ons schrikken met een echte (baby)haai op het dek.
Ze gooien altijd een lijntje uit tijdens het varen, met de hoop een visje te vangen. Op een gegeven moment zegt het hulpje van de kapitein: ik denk dat we beet hebben. Het zou een vis kunnen zijn, maar het zou ook afval kunnen zijn...Toen de vangst dichterbij kwam bleek het alleen om iets totaal anders te gaan: een HAAAAAIIII. Het was een kleintje, maar toch, die tanden zagen er niet bepaald schattig uit. Met pijn en moeite heeft Oreson (de matroos) de haak, terwijl het dier op het dek rond spartelde, uit de bek gekregen en hem weer vrijgelaten... Aan adrenaline echt geen gebrek deze tocht!
Dag 3 brak gelukkig snel aan en zo zagen we bij het opstaan de eerste eilanden van San Blas met bounty stranden. Zooooo mooi. Veel San Blas eilandjes zijn onbewoond, maar op enkele eilandjes hebben we ook kennisgemaakt met de lokale Kuna Yala bevolking. Dat hier veel binnen de gemeenschap wordt getrouwd is wel aan de mensen te zien. Ze lijken als druppels water op elkaar en wat me nog het meest fascineerde was het ontbreken van een nek. Hun hoofd zit praktisch direct aan de romp. Het zijn verder ontzettend schattige mensjes, met kleurrijke kleding. Ze leven van kokosnoten (hun valuta) en je kunt dan ook bekeurd worden als je er eentje meeneemt. Dit wisten we eerst niet, dus hebben we met veel geweld een kokosnoot open gekregen en heerlijk opgegeten op het paradijselijke strand. 's Avonds elke keer weer verse vis, door de locals bij onze boot gebracht en daarna maar weer vroeg naar bed, moe van een dag zon, zee en zwemmen en simpelweg omdat er verder niks is. Momenteel zijn we in Panamastad, Daf is helaas weer naar huis. Daf we missen je!! We wilden vanavond eigenlijk naar Boquete reizen, echter er zijn wegblokkades en dus rijden er geen bussen. En aangezien we het panamakanaal en Casco Viejo (de oude stad) al bezocht hebben zijn we een beetje door de toeristische attracties van deze stad heen...hopelijk kunnen we morgen verder reizen.